Πρόλογος - Μια φανερή άγνοια, μια τυχαία ζωή. Συμβιβασμός... για μια αυταπάτη

Οι άνθρωποι δεν ερευνούν για το σκοπό της συνολικής ζωής τους.

> Επιλέγουν να αγνοήσουν ότι θα πεθάνουν και ότι αυτό το θλιβερό γεγονός μπορεί να συμβεί σύντομα. 

> Όπως επιλέγουν να αγνοήσουν ότι ο κόσμος είναι πιο μεγάλος και πιο άγνωστος από τον κόσμο που αντι­λαμβάνονται.

Είναι δικαίωμά τους και η επιλογή τους είναι κατανοητή. Συμβιβασμένοι με αυτή την άγνοια μπορούν και εστιάζουν στις προσπάθειες να επιβιώσουν, με όσο χρονικό περιθώριο προσδοκούν. Σε αυτόν εδώ το συμβιβασμό θα ανιχνεύσουμε την αρχή των περισ­σότερων προβλημάτων στις ανθρώπινες σχέσεις ακόμα και για πολλές πνευ­ματικές αποτυχίες τους. Όταν κάποιος έχει επιλέξει να εξαπατήσει τον εαυτό του και αδιαφορεί για την έρευνα του κόσμου (σαν να ήταν εντελώς ανεξάρτητος), προκειμένου να εξυπηρετήσει τη δράση του έξω στον αισθητό κόσμο και με τις προσδοκίες του μυαλού του, τότε έτσι εύκολα θα εξαπατήσει, θα υπο­βαθμίσει και θα αγνοήσει την αλήθεια σε πλήθος άλλων περιπτώσεων. Αυτή η περι­φρονητική συμπεριφορά προς το ερευνητικό πνεύμα, προς την αλήθεια και προς την άγνοια  μπορεί να ονομαστεί "ηθική ανευθυνότητα". Μερικές από τις πρώτες συνέπειες στην ανθρώπινη συμπεριφορά (αυτής της επιλογής για ζωή και δράση με αδιαφορία για την έρευνα του κόσμου και για το βέβαιο μέλλον του θανάτου) είναι ο ιδιοτελής συμβιβασμός και η προσποίηση για λόγους προσαρμογής και διευκόλυνσης της προσωπικής ζωής στο κοινωνικό περιβάλλον. Με αυτή την ηθική ανευθυνότητα και την επιλογή της πλάνης, ο αγώνας για την επιβίωση διαχωρίζεται από τη ζωή και αναδεικνύεται σαν υπέρτατος σκοπός για τον οποίο όλα επιτρέπονται και με κάθε θυσία.

Αυτός ο συμβιβασμός με μια φανερή άγνοια για τον κόσμο και τη διάρκεια της ζωής και η απόκρυψη της πιο φανερής αλήθειας είναι μια πρόκληση που δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη από έναν ειλικρινή και αμερόληπτο άνθρωπο. Στη ζωή της ανθρώπινης πλειονότητας όλα ήταν πιο εύκολα και πιο επιθυμητά, εκτός από το να σκεφτούν ακούραστα τι είναι ο κόσμος και πώς η ζωή με άγνοια για τον κόσμο είναι μια τυχαία ζωή, εκτός από περαστική. Οι άνθρωποι για να επιβιώσουν είναι έτοιμοι να κάνουν οτιδήποτε. Για να δικαιο­λογήσουν τις προσπάθειες και τη ζωή τους, προσπαθούν ασταμάτητα να φανούν ικανοί, επι­τυχημένοι και ως παράδειγμα στους άλλους ανθρώπους. Όλη η ζωή τους είναι προσπάθειες και έξυπνες δράσεις για να επι­βεβαιώσουν ότι είναι ικανοί, ότι δεν χάνουν το χρόνο τους και για να βρουν κάποιο νόημα για την ύπαρξή τους. Δεν ηρεμούν με τη σκέψη ότι δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να ικανοποιούν τις βιο­λογικές ανάγκες τους. Την ανάγκη να δικαιο­λογήσουν την ύπαρξή τους επίσης την κρύβουν. Αν λοιπόν οι άνθρωποι ζούσαν όπως τα άλλα ζώα (με το μυαλό τους περιορισμένο στη δράση αποκλειστικά για την επιβίωση), τότε μάλλον δεν θα είχαμε λόγο να τους δείξουμε ότι κάνουν ένα μεγάλο λάθος, που επιλέγουν να ζήσουν υπο­βαθμίζοντας την άγνοιά τους για τον κόσμο και ξεχνώντας ότι είναι θνητοί. Όμως, με αυτή την επιλογή της αυταπάτης και με την υποβάθμιση της άγνοιάς τους, οι άνθρωποι:

Πιστεύουν ότι γνωρίζουν καλά την πραγματικότητα και τον εαυτό τους.

Υπερε­κτιμούν τις ικανότητες και τις επιτυχίες τους.

Βγάζουν εύκολα συμπεράσματα για τη ζωή και το μέλλον.

Παρουσιάζουν ως γνώση τις φαντασιώσεις τους.

Εκτιμούν απερίσκεφτα ότι βρίσκονται σε πλεονεκτική ή σε μειονεκτική θέση, κάνουν εγωιστικές συγκρίσεις και αξιολογούν σύμφωνα με τις εγωιστικές προσδο­κίες τους.

Νομίζουν ότι έχουν τον έλεγχο του μυαλού και της ζωή τους, όπως πιστεύουν ότι αν είχαν περισσότερα χρήματα τότε θα ζούσαν καλύτερα.

Αυτή η υποβάθμιση της άγνοιάς τους ίσως δεν θα ήταν άξια λόγου αν οι συνέπειες περιορίζονταν στη δική τους ξεχωριστή ζωή και στην απροσδόκητη διακοπή της. Όμως οι άνθρωποι έτσι έχουν επιθυμίες, βάζουν όρους, έχουν σκοπούς και συνεργασίες με τα οποία εναντιώνονται σε άλλους ανθρώπους και δυσκολεύουν τη ζωή τους, και αθέλητα δυσκολεύουν τη δική τους ζωή. Όταν κάποιος είναι σε πλεονεκτική θέση, τότε έχει την εντύπωση, ότι οι άλλοι είναι χαζοί, αποτυχημένοι, ανάξιοι, τρελοί και άξιοι της κακής τύχης τους και δίνει εύκολα οδηγίες ή εντολές για τη ζωή των άλλων. Όταν είναι σε μειονεκτική θέση, τότε ο εγωισμός του εύκολα πληγώνεται, εύκολα επιρρίπτει ευθύνες, ζηλεύει ή ψάχνει να αντιδράσει μέσα από μια αντίπαλη ομάδα. Ο κόσμος είναι συναρπαστικός και είναι δυστυχία για τους ανθρώπους να κάνουν δύσκολη τη ζωή τους για την επίδειξη των ικανοτήτων τους και έναν αποτυχημένο αγώνα για την επιβίωση.

Πριν από κάθε συμ­περιφορά και απόκτηση ικανοτήτων είμαστε άνθρωποι. Οι άνθρωποι από τη γέννησή τους έχουν αξεπέ­ραστα ελαττώματα στο μυαλό τους (διανοητικούς περιορισμούς). Δρουν και αντιδρούν διαρκώς μαζί με άγνοια, με ελλιπή μνήμη, με ανικανότητα σωστής εκτίμησης για κάθε συμβάν ή πράγμα, με αποτυχημένες σκέψεις και προβλέψεις, με πλάνες και με λανθασμένες πληροφορίες. Οι άνθρωποι ζουν και επικοινωνούν με τους διανοητικούς περιορισμούς τους ακόμα και όταν έχουν τις καλύτερες προθέσεις και μετά την όποια εκπαίδευση ακολουθήσει. Οι άνθρωποι με τέτοιους πνευματικούς περιορισμούς συγχρόνως ζουν με φυσιολογικούς περιορισμούς και στο βιολογικό σώμα. Οι ανάγκες τους εξωθούν σε δράσεις για να επιβιώσουν και να επιτύχουν τους στόχους τους και για να αποφύγουν τις αποτυχίες μέσα στο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον τους, όπως και όσο τις αντιλαμ­βάνονται ή τις σκέφτο­νται (τις πιο πολλές φορές απατηλά). Δύο-τρεις κοινές λέξεις συνοψίζουν τους διανοητικούς περιορισμούς και μπορούν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά σχεδόν κάθε ζωής και ιδιαίτερα τις ανθρώπινες σχέσεις, και αχρη­στεύουν χιλιάδες βιβλία: παράνοια, ατομο-κεντρική συμπεριφορά και εγω­κεντρισμός. Πριν μιλήσουμε για τον άνθρωπο, την ιστορία της ανθρωπό­τητας και για την κοινωνική ζωή σκεφτόμαστε την αρχική πραγματικότητα (του φυσικού κόσμου) ή την έχουμε ξεχάσει και υποβαθμίσει;