ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΚΟΣΜΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ. ΣΥΝΟΨΙ­ΖΟΝ­ΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΜΕΛΙΑΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

> Δεν μπορούμε να μιλήσουμε σοβαρά για το Κράτος και την πολιτική χωρίς να έχουμε μια σωστή εικόνα του ανθρώπου. Αν δεν εννοούμε τον άνθρωπο ως εξαρτημένο μέρος του φυσικού κόσμου, με τα χαρακτηριστικά που εισάγονται στη ζωή του (σωματικά, ψυχικά και διανοητικά) από τη βιολογία και τους φυσικούς νόμους, τότε έχουμε μια λανθασμένη εικόνα του ανθρώπου. Αν δεν εννοούμε τον άνθρωπο μαζί με την διανοητική/­πνευμα­τική του ύπαρξη, τότε έχουμε μια λανθασμένη εικόνα του ανθρώπου. Αν αγνοούμε τη σύνδεση του ανθρώπου με τους φυσικούς και με πνευματικούς νόμους της ζωής (ηθική), τότε η παράνοια στην πολιτική είναι αναπόφευκτη. Γι' αυτό το λόγο, πριν οι σκέψεις περάσουν στα ζητήματα για την οργάνωση της κοινωνίας και για το σκοπό του Κράτους είναι απαραίτητες οι θεμελιώδεις σκέψεις, οι οποίες διατυπώθηκαν συντομευμένα στις προηγούμενες ενότητες (για τη σκέψη και τη γνώση και για την ηθική ρύθμιση της συμπεριφοράς).

Οι θεμελιώδεις σκέψεις για την αξιοπιστία και την αρχή της γνώσης (ενότητα Γνώση & Σκέψη) και για την ανάγκη πνευματικής αυτο­ρύθμισης (ενότητα Πνευματική Στροφή) συνδέονται στενά με τις θεμελιώδεις σκέψεις αυτής της ενότητας για την κοινωνία και το Κράτος και προ­ετοιμάζουν μια Νέα Πολιτική. Αν η στενή και λογική τους σύνδεση δεν αναγνωριστεί (η αξιοπιστία και η αμεροληψία είναι δύο θεμελιώδεις έννοιες αυτών των δύο πεδίων έρευνας) και αν δεν εκτιμηθούν ως θεμελιώδεις σκέψεις, τότε δεν ανα­γνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά μιας κοινής πραγματικότητας. Τότε οι στόχοι παρουσιά­ζονται δελεαστικοί και ο κόσμος όπως θα τον θέλαμε στα όνειρά μας και τα γεγονότα δημιουργούν την ψευδαίσθηση της επαφής μας με την πραγματικότητα* (ως ρεαλιστές), όμως συμβαίνει αντιθέτως. Έτσι η κοινωνία δεν προσαρμόζεται σύμφωνα με την πραγματικότητα, αλλά με ανθρώπινες φαντασιώσεις, μεροληπτικά και με παρα­νοϊκές ιδεολογίες. (* Τα γεγονότα και τα περιστατικά είναι στιγμές της πραγματι­κότητας, είναι περαστικά. Η πραγματικότητα δεν είναι κάτι περαστικό, αλλά κάτι που συνεχίζει και παραμένει). Τα αμέσως πιο κάτω ζητή­ματα έχουν εκτιμηθεί ως θεμελιώδη για την εισαγωγή της ηθικής στην πολιτική και για τη διαμόρφωση μιας Νέας Πολιτικής, όπως θεωρητικά αρμόζει σε ένα Κράτος Δικαιοσύνης.

ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩ­ΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ:

1. Η ανθρώπινη κοινωνικότητα δεν συνδέεται αναγκαστικά με την ηθική, τη λογική, τη φιλανθρωπική δράση και το κοινό συμφέρον, ενώ μπορεί κάποιος να είναι κοινωνικός και να συμμετέχει σε πολλές εκδηλώσεις και συγχρόνως να εκμεταλλεύεται αδίστακτα τις ανθρώπινες σχέσεις για τα προσωπικά του οφέλη.

2. Με τις συνεργασίες και με τη συμμετοχή σε ομάδες, οι άνθρωποι γίνονται αντα­γωνιστές και εκμεταλλευτές κάθε ανθρώ­πινης αδυναμίας.

3.  Η ανθρώπινη κοινωνία είναι μια πολύπλοκη, αντιφατική και ασταθής πνευματική πραγματικότητα, την οποία κανένας δεν γνωρίζει καλά. Χωρίς πνευμα­τικό προσανατολισμό της ανθρώ­πινης ζωής, μέσα στην κοινωνία εμφανί­ζονται ομαδικά τα λάθη, οι πλάνες, τα ψέματα, οι φαντασιώσεις, οι κακές επιθυμίες και οι άσχημες διαθέσεις, που οι άνθρωποι έχουν ο καθένας ξεχωριστά. Οι διαπιστώσεις για τις ανθρώπινες αδυναμίες και περιορισμούς, για τη διανοητική σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον και ορισμένοι φυσικοί νόμοι είναι παγκόσμιες διαπιστώσεις και θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται στην εκκίνηση της διατύπωσης του Συντάγματος.

4.  Η ανθρώπινη ιστορία υποβαθμίζεται σαν τυχαία γεγονότα από τη δράση παρανοϊκών ζώων, που εστίασαν τις δυνάμεις τους για την εδραίωση της παρουσίας τους, για την ασφάλειά τους, για τη χαλάρωσή τους και την ικανοποίηση των αναγκών τους, για τις κοινωνικές σχέσεις τους και για την επίλυση των διαφορών τους. Οι ανθρώπινες σχέσεις και η κοινωνία επι­βεβαιώνουν το δράμα και την ανοησία από την ασυγ­κράτητη δράση με εξωτερικές αξίες, από την έλλειψη σκέψης και αυτο­γνωσίας και από την υπερ­βολική βεβαιό­τητα κι εμπιστοσύνη.

5.  Τονίζεται η προτεραιότητα για ένα πολιτισμένο Κράτος να φροντίσει έτσι ώστε η επιβίωση των ανθρώπων να μην εξαρτάται (στοιχειωδώς και υπό όρους) από την αμειβόμενη εργασία, με τη λογική της ζούγκλας (όπου ο καθένας χρησιμοποιεί το πλεο­νέκτημά του για να εκμεταλλευτεί το μειονέκτημα των άλλων).

6.  Είναι ανάγκη για ένα δίκαιο Κράτος και για πολιτικές, που εστιάζουν στην πνευματική ανάπτυξη των πολιτών και όχι μόνο στην οικο­νομική ή στην τεχνο­λογική ανάπτυξη.

7.  Σε μια κοινωνία εγωπαθών και φιλόδοξων, όπου ο ένας άνθρωπος σκέφτεται πώς θα εξαπατήσει και πώς θα εκμεταλ­λευτεί τον άλλο για να ικανο­ποιήσει τις προσωπικές επιθυμίες του και με την ανοχή της Πολιτείας, ακόμα και το εκπαιδευτικό σύστημα (εκτός της πρωτο­βάθμιας εκπαίδευσης) εξελίχθηκε για να εξυπηρετεί αυτόν το ανήθικο σκοπό: δηλαδή την εξαπάτηση και την προώθηση των προ­σωπικών συμ­φερόντων με τη δύναμη της Επιστήμης.

8. Πολλές παρατηρήσεις για την ανθρώπινη συμπεριφορά και για τις ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει από τα παλαιότερα χρόνια, σε όλους τους λαούς και δεν είναι της φαντασίας. Πολλοί νόμοι του Κράτους και η Δικαιοσύνη θεμελιώνονται με αυτές τις παρατηρήσεις της ηθική, χωρίς να το έχουμε προσέξει. Όπως για παράδειγμα, ότι δεν πρέπει να σκοτώνουμε και να βασανίζουμε ή ότι δεν πρέπει να μεταχειριζόμαστε τους άλλους ανθρώπους σαν μηχανές ή να τους εξαπατούμε κλπ. Η ηθική στην ανθρώπινη ζωή δεν ξεκινάει μόνο με την ανάγκη για προσφορά και σεβασμό σε όλο τον κόσμο και αυτή δεν περιορίζεται σε μερικές καλές πράξεις. Η Ηθική είναι διαχρονικά συνυφασμένη με την αμεροληψία, την ειλικρίνεια, την αυτο-συγκράτηση, την αξιοπιστία, την πνευματική καλλιέργεια, με το δίκαιο και με την ανεκτικότητα (η οποία επιβάλλεται από την αμεροληψία και την αμφι­σβήτηση του ρόλου μας στον κόσμο). Η ηθική ξεκινάει επίσης και με την ανάγκη για επίγνωση της άγνοιας, για ζωή με πνευματικές αξίες (ενάρετη), με εσωτερικό προσανατολισμό και αυτο-βελτίωση. Οι θεμελιώδεις αρχές της ηθικής τις οποίες ανιχνεύει ο άνθρωπος μέσα στο πνεύμα του επίσης ξεκινούν από τον πραγματικό κόσμο και είναι παγκόσμιες, όπως οι φυσικοί νόμοι. Όταν επεξερ­γαζόμαστε τα ζητήματα της Ηθικής ή του προορισμού της ζωής, τότε γρήγορα συναντούμε προεκτάσεις στα ζητήματα της συνεννόησης, της δικαιοσύνης, της συνεργασίας, άρα και της πολιτικής. Ο ρόλος της Ηθικής απαξιώθηκε διότι η ηθική τεμαχίστηκε για άλλες περιοχές της επιστήμης, όπως είναι η ψυχολογία, οι κοινωνικές επιστήμες και πολλοί κανόνες “αρπάχτηκαν” για τις ανάγκες της πολιτικής και αφομοιώθηκαν στη νομοθεσία των κρατών.

9. Η προτεραιότητα της ζωής άμεσα προς τον εαυτό της είναι μια θεμελιώδης αρχή της ζωής και της Ηθικής. Η προτεραιότητα της ζωής άμεσα προς τον εαυτό της είναι φυσική, βιολογική και στον άνθρωπο εμφανίζεται ως πνευματική. Αυτή η προτεραιότητα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ούτε από τον εχθρό μας (σε αντίθεση με άλλες ηθικές έννοιες, όπως αυτή της ελευθερίας). Η εσωτερική προτεραιότητα είναι φυσικό φαινόμενο όπως το φως του ήλιου και όχι μια δική μας επιλογή. Σημαίνει “πριν απ' όλα ο εαυτός μου” και αυτό που με συνοδεύει πιο κοντά και σταθερά, αν όχι μόνιμα και σαν ένα πνεύμα που διαρκώς χρησιμοποιώ. Η προτεραιότητα στη σχέση με τον εαυτό μας (θεμελιώδης αρχή της ζωής και της Ηθικής) αναδεικνύει και τη μόνιμη υπαιτιότητα για τη δράση ή την αντίδρασή μας. Η μη αναγνώριση αυτής της φυσικής, ηθικής και ορθολογικής προτεραιότητας επιτρέπει την ανήθικη και ανεύθυνη εφαρμογή βίας για να παραβιαστεί η ατομική προ­τεραιότητα και ξεπερνώντας κάθε όριο, για να χρησιμοποιηθεί η ζωή ως ένα εργαλείο εκμετάλλευσης. Αυτή η έλλειψη αναγνώρισης της ατομικής προτεραι­ότητας είναι η αρχή που οδηγεί στο φασισμό, στο ρατσισμό και σε καταχρήσεις κάθε εξουσίας. Ένα πλήθος διενέξεων και αντιδράσεων στη κοινωνική συμβίωση των ανθρώπων προέρχεται από την παραβίαση αυτής της ηθικής προτεραιότητας, είτε με λόγια είτε με πράξεις. Η ανήθικη παραβίαση αυτής της φυσικής και πνευματικής προτεραιότητας δίνει το ηθικό δικαίωμα αντίδρασης, αυτοάμυνας, μέχρι και βίαιης συμπεριφοράς.

10.  Η Ηθική του πνευματικού προσα­νατολισμού αποκαλύπτει την τρομακτική παράνοια της νομοθεσίας, κρυμμένη πίσω από τη λάμψη των παγκόσμιων ηθικών αρχών. Οι νόμοι της Πολιτείας όχι απλώς δεν είναι οι νόμοι της φύσης, ούτε του Θεού, όχι απλώς έχουν ελλείψεις και χρειάζονται να γίνουν διορθώσεις, αλλά ακόμα χειρότερα, κρύβουν τρομακτική παράνοια. Οι νόμοι δεν είναι οπωσδήποτε σύμφωνοι με το σκοπό και τους κανόνες της ηθικής. Οι πολιτικοί νόμοι δεν αποσκοπούν και δεν εξυπηρετούν αποκλειστικά μια ζωή με πνευματικές αξίες, ενώ αντιθέτως μπορούν να την εμποδίζουν. Η ειρήνη για πολλούς είναι η φανταστική εκείνη ισορροπία και ανεκτικότητα στην κοινωνία, την οποία χρειάζονται για να την καταχραστούν ανεμ­πόδιστοι και για να εκμεταλ­λευτούν ανενό­χλητοι όλα τα πλεο­νεκτήματα του υλιστικού τρόπου ζωής. Όταν μπορείς να κλέψεις και να εκμεταλλευθείς τις αδυναμίες του κό­σμου με την προστασία των νόμων και του κράτους, τότε γιατί να βιαστείς να κλέψεις αυτο­προσώπως, με τον παρα­δοσιακό τρόπο, που γίνεται εύκολα αντι­ληπτός; Στην πολιτισμένη κοινωνία με το νόμο της ζούγκλας, ακόμα και το θύμα χρειάζεται να είναι καλά ενη­μερωμένο, να έχει ανώτερη εκπαίδευση, να σκέφτεται και να γράφει σαν επιστήμονας και να μπορεί η φωνή του να ακουστεί. Διαφορετικά το θύμα γίνεται μπάλα μεταξύ των υπηρεσιών και πελάτης των ψυχο­λόγων και των δικηγόρων.

11.  Όσο η επιβίωση για πολλούς ανθρώπους εξαρτάται από την οριακή αμοιβή της εργασίας και από την εξα­ναγκαστική επιλογή μιας τυχαίας εργασίας και αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν την ευνοϊκή τύχη να κληρο­νομήσουν ή να κερδίσουν περιουσία, με τέτοια οικονομική ανισότητα, όσοι μπορούν να προσφέρουν χρη­ματική αμοιβή ή άλλες υπηρεσίες ανά­λογης αξίας πλεο­νεκτούν για την εφαρμογή δολοφονικής και συγκα­λυμμένης βίας και διευκο­λύνονται στη δολοπλοκία τους με το νόμο. Κάποιοι θα ήθελαν όλα τα πλεο­νεκτήματα δικά τους και κάθε βίαια αντί­δραση απα­γορευμένη, αλλά ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως φαντά­ζονται (με το μυαλό τους περι­ορισμένο σε μερικούς ανθρώπους και σε μερικά κοινωνικά γεγονότα).

12. Η δυστυχία, η αδικία, τα ατυχήματα, οι πολεμικές συγκρούσεις, οι αριθμοί των θυμάτων και οι εχθρικές σχέσεις που παρατηρούμε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης δεν είναι οι υπερβολικές εκτιμήσεις ενός ανθρώπου. Κάποια ερμηνεία χρειάζονται και μάλιστα ενιαία για όλες τις περιοχές της γης... Τα δυστυχήματα, οι πολεμικές συγκρούσεις, οι ακραίες οικονομικές ανισότητες, οι σκληροί ανταγωνισμοί μόνο για το κέρδος και από ευθιξία, η δουλεία, οι ασθένειες από την κατάχρηση των χημικών υλών, η εξαπάτηση, η βίαια συμπεριφορά, οι εκβιασμοί, η διαρκής ανασφάλεια στην καθημερινή ζωή και η δυσαρέσκεια αν γίνεται να εξαφανιστούν, από την επόμενη μέρα κιόλας! Αυτή η βελτίωση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τη γρήγορη και ηθική προσαρμογή της νομοθεσίας και χωρίς κάποιοι να χάσουν τις πλεονεκτικές θέσεις τους και την εύνοια των απατεώνων.

13. Η ζωή με εσωτερικό προσανατολισμό, με πνευματικές αξίες και με αμερόληπτη λογική είναι παγκόσμια επειδή θεμελιώνεται σε παγκόσμιους φυσικούς νόμους και από την αρχή της ζωής. Το Κράτος με αυτές τις αρχές που θεωρούμε ότι προέρχονται από την περιοχή της (κοσμολογικής) Ηθικής, θα κερδίσει επιπλέον σε αξιοπιστία, όχι μόνο προς τη δική του εσωτερική κοινωνία, αλλά και απέναντι στα άλλα κράτη... Στις πολιτικές και νομικές σχέσεις που έχουν εκείνα μεταξύ τους, το Κράτος με θεμέλια στην επιστήμη και στις αρχές του Δικαίου θα μπορεί να αξιώνει ή να εφαρμόζει πίεση με τη δύναμη της επιστήμης. (...) Από τέτοιες τριβές, θα προκληθεί νομικός ανταγωνισμός, με τον οποίο θα αναπτυχθούν περισσότερο τα ζητήματα της Ηθικής, θα επεκτείνουν ακόμα περισσότερο την εφαρμογή της και στο άγνωστο μέλλον, τα περισσότερα κράτη θα εξαναγκαστούν από τους διεθνείς οργανισμούς και για λόγους συνεργασίας να προσαρμοστούν στους νέους κανόνες. Έτσι, όπως γενικότερα οι επιστημονικές ανακαλύψεις και οι αποδεδειγμένες γνώσεις, αργά ή γρήγορα μεταδίδονται σε όλες τις χώρες του κόσμου, παρά τις όποιες διαφορές που έχουν οι κοινωνίες μεταξύ τους, ενώ οι λανθασμένες απόψεις καταρρίπτονται. (...) Η οργάνωση της κοινωνίας με τα θεμέλια των πνευματικών αξιών δεν εξυπηρετεί μόνο μια μικρή ομάδα από τον πληθυσμό. Με το πέρασμα του χρόνου, ολόκληρη η κοινωνία θα αναγκαστεί με ειρηνικό τρόπο να προσαρμοστεί.